Saluton, karaj Esperanto-amikoj! Hodiaŭ ni pritraktos tre gravan verkon en la historio de nia amata lingvo: la “Dua Libro de l’ Lingvo Internacia” de L. L. Zamenhof. Publikigita en 1888, ĉi tiu libro estis la dua oficiala prezento de la reguloj kaj principoj de Esperanto post la unua “Unua Libro” el 1887. En ĉi tiu bloga afiŝo, ni esploros la enhavon de la “Dua Libro” kaj ĝian signifon en la disvastiĝo kaj evoluo de la Esperanto-movado.
Unue, ni diskutu la ĉefajn ŝanĝojn, kiujn Zamenhof faris en la “Dua Libro” kompare kun la “Unua Libro”. Unu el la plej gravaj aspektoj de ĉi tiu verko estas la plibonigo de la gramatiko kaj vortaro de Esperanto. En la “Dua Libro”, Zamenhof klopodis klarigi kaj simpligi kelkajn el la gramatikaj principoj prezentitaj en la “Unua Libro”, kaj li ankaŭ aldonis novajn vortojn kaj esprimojn por pliampleksigi la lingvan kapablon de Esperanto.
La “Dua Libro” estas dividita en tri partojn. La unua parto priskribas la gramatikon de Esperanto. La dua parto enhavas ekzemplon de vortaro, kiu montras la vortojn en Esperanto, germana, angla, franca kaj rusa. Kaj la tria parto enhavas tradukojn de konataj tekstoj el diversaj landoj, inkluzive de fabloj kaj poemoj, kiuj ilustras la belecon kaj flekseblecon de Esperanto.
La “Dua Libro” estis tre signifa en la disvastiĝo de la Esperanto-movado, ĉar ĝi pruvis al la mondo, ke Esperanto ne nur estis simpla eksperimento, sed verŝajne kapabla lingvo por internacia komunikado. Ĝi ankaŭ montris al la komunumo de Esperanto-parolantoj, ke Zamenhof klopodis kontinuigi evoluigi kaj plibonigi la lingvon por atingi siajn celojn de pacaj rilatoj inter popoloj kaj reciproka kompreno.
La “Dua Libro” estis tre gravan paŝon en la historio de Esperanto, ĉar ĝi konfirmis kaj plifortigis la lingvon kiel serioza kaj utila ilo por internacia komunikado. Ĝi ne nur pligrandigis la vortaron kaj gramatikon de Esperanto, sed ankaŭ montris al la mondo, ke Esperanto povus esti efika lingvo por artaj kaj kulturaj esprimoj. Tio helpis kreskigi la Esperanto-movadon kaj altiris la intereson de homoj el diversaj landoj kaj kulturoj.
La “Dua Libro” ankaŭ enhavas la plej fruajn konceptojn pri la Fundamento de Esperanto, kiu poste estis plene formita en 1905. La Fundamento estas la baza teksto de la lingvo, kiu establas la gramatikajn regulojn, la vortaron kaj modelajn ekzercojn por lernantoj. La ideo de la Fundamento estis garantii, ke Esperanto restu konstanta kaj stabila lingvo, kiu povus servi kiel komuna bazo por internacia komunikado.
Hodiaŭ, la “Dua Libro de l’ Lingvo Internacia” restas kiel valora dokumento en la historio de Esperanto. Ĝi montras la evoluon de la lingvo kaj la klopodojn de Zamenhof por plibonigi kaj pligrandigi ĝin. La verko ankaŭ estas atesto de la dediĉo kaj la vizio de Zamenhof pri internacia kompreno kaj paco.
En konkludo, la “Dua Libro de l’ Lingvo Internacia” estas esenca verko en la historio de Esperanto kaj la movado ĉirkaŭ ĝi. Ĝi reprezentas la evoluon de la lingvo kaj la klopodojn de Zamenhof por plibonigi kaj pligrandigi ĝin. Ĝi ankaŭ estas atesto de la dediĉo kaj la vizio de Zamenhof pri internacia kompreno kaj paco. Se vi estas fervora Esperanto-entuziasmulo aŭ nur volas pli bone kompreni la historion kaj evoluon de nia amata lingvo, mi varme rekomendas, ke vi legu la “Duan Libron” kaj konstruu vian propran komprenon de la ideoj kaj principoj, kiuj subtenas nian lingvon.
Ĝis la revido, kaj feliĉan legadon!
La libro haveblas senpage en Projekto Gutenberg
Comments are closed